Goizeko seiak ziren emaztea eta biok lasai lo egin genuenean. Ohitura dugu sei t ‘erdietan jaikitzea lanera joateko.

Lo sakonean geunden, une horretan, nire seme Danielek esnatu gintuenean, atean bi ertzain zeudela esanez. Berehala jaiki ginen, oraindik lokartuta geunden gure gaineko susmo txar batekin. Emakumea izan zen, bere lankideak bezala, kaleko jantzita, eta itzulingururik gabe , asko sentitzen zutela esan ziguna, baina gure seme Alvaro trafiko-istripu batean hil zela.

“Zer gertatu da?” – galdetu genien

“Drogen eta alkoholaren eraginpean gidatzen ari zen pertsona batek bere ibilgailua jo du”.

Bitxia da garunak nola babesten gaituen une horretan jasanezina izan daitekeen min batetik. Albistea urrun samar iritsi zitzaigun, beste norbaiti buruz hitz egingo balute bezala, eta, beraz, lasai geratu ginen hirurok, isilik, agian bakoitzak gure bizitzan agertzen zitzaigun egoera berria landuz.

“Mediku bat behar duzue?” Galdetu ziguten.

Alde egitean, hirurak zutik geratu ginen etxeko sarreran, elkarri begira, esan berri zigutena ulertu nahian.

– Zer gertatu zaigu, Gumer?

Burmuinak oinazetik babesten gintuen. Ez zegoen malkorik, ez oihurik, sinesgogortasuna eta nahasmena besterik ez. Mekanikoki, familiari, lagunen bati eta lankideei deiak egiten hasi ginen. Handik ordubetera, etxea jendez beteta zegoen, nire emaztearen ahizpak, nire koinatuak, nire anaia eta emaztea, lagun pare bat, nire semearen lankideak, polizia autonomoko agintariak.

Haietako bat izan zen, oso atsegina, paper txiki bat atera eta gertatutakoa azalduko zidana.

Bertan, bizi garen tokitik berrehun bat metrora geratzen den Erromoko biribilgunearen marrazki txar azkar baina oso grafiko bat egin zuen. Alvaro goizeko laurak aldera irten zen etxetik, Hernaniko ertzain-etxera joateko. Etxetik irten eta hogei bat minutura, hilda zegoen. Dirudienez, inguruko merkataritza-gune batean erregaia hartzea bururatu zitzaion, errotondan sartu aurretik, udaltzaingoaren auto batek autoa gelditzeko keinuak egin zizkionean, atzeko argi urtu bat zeramalako. Biribilgunearen sarreratik sei bat metrora egin zuen. Bat-batean, zarata handi bat entzun zuten, poliziek hasieran identifikatzen jakin ez zutena. Kontua da gainetik zetorkien autoari ihes egin behar izan ziotela abiadura handian, eta horrek, alboetan, nire semearen autoa jo behar izan zuela, alderik ahulenean eta gidariaren aldean. Autoa, gainera, leku horretan dagoen horma sendo baten kontra sartuta geratu zen.

Atestatuaren arabera, “Segundo bateko tartean” gertatu zen hori guztia. Autoa ehun kilometro orduko abiaduran sartu zen, muga berrogei kilometrokoa zen lekuan, ibilgailuentzako balazta-harriz betetako biribilgunearen alboko aldea inbaditu zuen, eta, hegaldi pixka bat hartu ondoren, errepidera erori zen berriro. Gidariak kontrola galdu zuen eta eskuinera bira ia ezinezkoa eginez, Alvaro hil zuen.

Gidariak positibo eman zuen alkoholean eta drogetan, eta nire semeari esker salbatu zuen bizia, hormaren kontrako kolpea hilgarria izango baitzen berarentzat. Bizitzaren ironiak. Ospitalera eraman zuten, bularrean mina zuela, eta hurrengo egunean, alta emanda. Ibilbidean zehar, denbora izan zuen polizia autonomoko agenteekin txantxetan aritzeko, haietako bati txapela kentzeko, lagunak deitzeko eta inkoherentziak esateko.

Alvarok 29 urte zituen.

Harrezkero, askotan itzuli naiz istripuaren lekura, agian nire semearen azken begirada, haren harridura aurpegia, haren azken pentsamendua imajinatzeagatik.
Minik handiena hartzen hasi ginenean, ezagun baten aholkuari jarraituz, Sestaoko familia-mediku bati deitu genion laguntza eskatzeko. Honek, beste ikaskide batekin batera, dolu-talde bat darama, non seme-alaba bat galdu dugun guraso batzuk elkartu garen. Bi urte igaro ondoren, saioetara joaten jarraitzen dugu. Horietan, emozioak adierazten ditugu, gure seme-alabez eta gutaz hitz egiten dugu; izan ere, egoera traumatiko horri hitzak jartzeak mina finkatzen, bideratzen eta arintzen du, tristura lagun leiala dela dirudien arren.

Era berean, beste pertsona batek Stop Accidentesen telefonoa pasatu zidan (gaur egun Stop Violencia Vial País Vasco) eta Rosa Trinidad elkarteko ordezkariarekin hitz egin nuen. Gure minari begirune handia ziolarik, dena oso berria zela esan zidan. Berriro deitu zidan bost hilabetekora, eta ordutik zenbait topaketatan parte hartu dugu, eta bide-indarkeriaren beste biktima batzuk ezagutu ditugu, haiekin partekatu baitugu mina eta horrelako egoerak berriro ez errepikatzeko nahia.

Eta bitartean, bizitzen jarraitzen dugu, apur bat indartsuago eta lagunduago sentituz.

Bikotekidea galdu duen pertsona baten testua iritsi zait:

“Hobeto nagoenean eta egun bat bihotzean orratzik gabe daukadanean, ez da hartaz (edo hartaz) ahaztu naizelako, bere maitasuna nire baitan dagoelako baizik”.

Gure seme Alvaroren maitasuna bezala.

Gumer García Iturrioz.