Nire egunak beste edozein bezalakoa zirudien 2018ko abenduaren 12an, gosaltzen ari nintzela, nire ahizpa batek deitu zidanean esateko gure aita auto batek harrapatu zuela hirian paseatzen ari zen bitartean, eta oso larri zegoela ospitalean. Autoaren ilargian ikuspen gutxirekin edo batere ikuspenik gabe zihoan gidari batek oinezkoen pasabide batean harrapatu zuen, eta kolpe hilgarri bat eman zion.

Nire amari Udaltzaingoak atea jo zion, aita ospitalean zegoela esateko, eta bi ospitaletan ibili behar izan zuen aurkitu arte. Nire ahizpa bat autobusetik jaisten ari zen lanera joateko, baina ospitalera joateko dei bat jaso zuen, zer gertatzen ari zen jakin gabe. Niri amaigabeak egin zitzaizkidan egin behar izan nituen 80 kilometroak. Eta beste arrebak 14 ordu behar izan zituen gurekin elkartzeko, ustekabeko bidaia luze baten ondoren.

Hara iritsi eta denbora gutxira, errespetu handiz neska batek albiste tragikoa eman zigun (a ze nolako lana, familia bati bere senitarte bat hil egin dela jakinaraztea). Hain handia izan zen shocka, non gutariko batek ezin baitzuen sinetsi mediku horrek zioena, eta behin baino gehiagotan errepikatu behar izan zitzaion.

Gure aita ez zegoen gure artean, bere gorputz bizigabea besterik ez. Ordu batzuetan bakarrik ikusi ahal izango genuke, medikuek bere burmuineko heriotza ofizialki ziurtatu eta arnasgailua kendu arte. Ezin izan genizun agur esan, azken aldiz begiratu besterik ez. Gutxienez, gure ahizpa zaharrenak 1.400 kilometro egin ondoren ikusi zintuen. Oraindik ere gogoan dut medikuak begi baten betazala jaso zuen unea, begi-niniek linternaren argiari erantzuten ez ziotela ikus genezan. Haiek ez ziren nire aitaren begiak, aita ez zegoen burmuin haren barruan, gure ustez arduragabea zen gidari batek masiboki hondatutako burmuina, baina ez justiziaren ustez.

Ez zara gai horrelako zerbait barneratzeko, ez alaba gisa, ez pertsona gisa, zure senideak alde egin duela, zure bizitzako zutabe garrantzitsuenetako bat izan dela, mundura ekarri zaituela, hainbeste balio eman dizkizula, oso garrantzitsua izan dela zuretzat oroitzapenak dituzunetik, ez duzula egin behar zenuen guztia egin, ezta esan behar zenuen guztia esan ere. Gidatze mota horren emaitza izan da bera joan egin dela, zuk joateko baimenik eman gabe, zure borondatearen aurka. Aurre egiten diozu, shockean sartzen zara, automata bat bezala ibiltzen zara, hileta batera joaten zara, nola idatzi duzun ez dakizun testu bat irakurtzen duzu, papertxoak eta izapideak egiten dituzu robot baten moduan, autopsia bat irakurtzen duzu, abokatu bat bilatzen duzu, epaitegira joaten zara atestatu bat jasotzera, eta eguneko ordu askotan negar egiten duzu zure urdailaren sakonetik irteten den oihu gor batekin, ahots-sokatik pasa gabe.

Egunero sufritzen duzu gertatutakoa onartu nahian. Zure ama alarguna dela orain, zure seme-alabek ez dutela aitonarik, zure familia txikituta geratu dela bizitza osorako, eta Udaltzaingoak ez duela tragedia horren azalpen sinesgarririk eman. Zuk zeuk azalpen fisiko bat eman nahi diozun ezbehar bat, atestatua ezin baita ulertu.
Ez dio inori axola zure senidearen bizitza modu krudel horretan amaitu denik, ez maite duzun norbaiten gorputza hitzez hitz “suntsitua” izan denik, ez eta zure mundua betiko galdu izanagatik lur jota geratu denik ere, eta ez da inor konturatzen gaur egun bizitza normalarekin jarraitzen duen pertsona batek mundu hori suntsitu duela, eta inolako ondoriorik izan gabe, ezta epaiketa batera joan ere,
Izan ere, justizia, injustizia deitu beharko litzateke.

Badirudi bideetako ezbeharrak legeetan idatzitakoari ezin hobeto egokitzen ez bazaizkio, linbo legal batean aurkitzen direla, eta linbo horretan ez zaie ematen duten garrantzia. Familian, oraindik ere ez dugu barkamen txikirik jaso 68 urteko gure aitaren bizitza amaitu zuen gidariaren aldetik, erabat osasuntsua, duela hilabete erretiratu berria, bizitza bat aurretik zuena, eta geratzen zitzaiona. Gutxienez 20 urte, sakrifizioz betetako bizitza baten ondoren Eta guri 20 urte beraz gozatzeko.

Eta gidariak bere normaltasunaz gozatzen jarraitzen duen bitartean, gu, egun horretatik ia bi urte igaro ondoren, burmuinean izan behar dugun mekanismoren bat erabiltzen hasi gara mina eta tristura blokeatzeko eta bizitzarekin jarraitu ahal izateko, ezin baita maila horretan luzaroan sufritu. Ez da gauza bera, eta ez da inoiz izango; gure aitaren/senarraren/aitonaren/lagunaren heriotzaren zergatiaz ez pentsatzera behartuta gaude, harik eta egun batean gehiago ezin duzun arte, eta berriro erortzen zara eta erremediorik gabe lur jota gelditzen zara.

Beste pertsona batek eragindako trafiko-istripu bat eragiten duena (gaizki deitutako istripua) inoiz amaitzen ez den min bat da, oso zaila baita hainbeste sentimendu aldi berean kudeatzea, erronka handia da adimenarentzat… maite dugun pertsona baten heriotzagatiko dolua, berez gogorra dena, amorrua sortzen du zoritxar horren eragile zuhurtziagabea den norbait dagoela jakiteak, edozeri, babesgabetasunari eta abarri arrotza dirudien norbait dagoela jakiteak.

Ahanztura honetan bide-ezbehar baten ondoren egun batetik bestera zauden amildegi honetan, babesa aurkitzen dugu Bide-indarkeriaren Stop elkartean eta elkartekideetan. Pertsona horiek uler zaitzakete, eta ez dute enpatiara jo behar, antzeko gertaerak izan baitituzte. Elkarte horri esker, laguntza psikologikoa lortu ahal izan genuen, funtsezkoa baita ulertzeko eta zure bizitzan gertatzen ari denari aurre egiten laguntzeko. Gainera, hain beharrezkoa den orientazio juridikoa eskaini ziguten, prozesu penala eta zibila nolakoa izango zen jakiteko, une horretan justiziaren aurrean galduta zaudelako. Elkarte hori ezagutu izanak babestuta sentiarazi gaitu une askotan, eta bakarrik ez gaudela jakin dugu.

Planetak, oro har, arazo handia du trafiko-istripu kopuru handiarekin, eta okerrena da gizarteak bere gain hartzen duela ordaindu beharreko prezio gisa, mugikortasunarekiko dugun mendekotasun handiagatik. Gai asko aztertu behar dira arazo horren aurrean, eta, horregatik, elkarte honetara laguntza bila iristen bagara ere, bertan geratu nahi dugu, ahal dugun guztian laguntzeko eta bide-segurtasuna hobetzen saiatzeko, pixka bat bada ere, eta egoera berean dauden etorkizuneko familiek behar duten laguntza eskaintzeko. Hala ere, elkartearen helburua da bide-indarkeriak eragindako biktimak 0 izatea.

Pena handia da, ez dago eskubiderik hau gertatu zaizunik, hau gertatu zaigunik, baina aurrerantzean deitoratu beharko dugu zure bizitza behar baino askoz laburragoa izan dela, eta zure falta sentitu beharko dugu, eta gure bizitzako egun guztietan gogoratu, ezin zaitugu ez ikusi ez ukitu.

Maite zaitugu eta beti maiteko zaitugu. Zure emaztea eta alabak