Álvaro gure semea hil zuen pertsonari emandako askatasunari buruzko gogoetak
Etsipenetik idazten ditugu lerro hauek, amorrutik baino. Alvaro gure semearen hiltzailea ia aske geratu da, Bizkaiko Probintzia Auzitegiko hiru epaileren onginahiagatik.
Gure istorioa nire semeak Hernaniko Ertzaintzaren komisariara joateko nahikoa denbora eman zuen gau hartan hasten da. Goizeko lauretan jaiki zen, ohi bezala gosaldu zuen, eta handik gutxira kalera irten zen etxetik gertu aparkatutako autoa hartzera. Handik hogei minutura hila zen, ulertzen zailak ziren kasualitate mordo baten ondorioz. Erromo Artazako biribilgunera iristean, Getxoko udaltzainen patruila batek autoa gelditzeko keinuak egin zizkion, atzeko argi bat erreta zeramalako. Une horretan, beste ibilgailu bat sartu zen biribilgunean, orduko ehun kilometroko abiaduran (baimendutako gehieneko abiadura berrogeikoa zen), Alvaroren autoa alboz
joz eta hurbileko horma baten kontra sartuz. Bi udaltzainek bizia salbatu zuten ibilgailuaren ibilbidetik aldentzeko izan zituzten erreflexuei esker.
Gidariak positibo eman zuen drogekin eta alkoholarekin.
Aurkituriko sentimenduen une hauetan, kontraesankorra dirudien arren, ez gaude erabat gaizki. Hain da handia bi urte eta erdi hauetan egin dugun ahalegina aurrera ateratzeko eta gure semearen kausa eta gure familiaren ongizatea defendatzeko, non nolabaiteko harrotasun-sentimenduak hartzen baikaitu. Unerik zailenetan, baita krudelenetan ere, denok gara gai gugan ez dakigun indarra eta adorea ateratzeko.
Pertsona batek gure semea hil zuela esan zigutenean, oso bide zaila hasi genuen egiteko eta kudeatzeko. Bertan mamu izugarriak aurkitzen ditugu, hala nola zeure buruaz beste egiteko eta berarekin joateko gogoa, gogorik eza, gau zuriak, semearen presentzia etengabe eta nekagarria eguneko hogeita lau orduetan, depresioaren beldurra. Zorionez, malkoen edo garrasien bidez (zenbat negar eta oihu egin dugun!) estutasuna neurri batean arintzeko moduak aurkitzen ditugu, baita hitzen bidez ere, pertsona egokiak entzuteko eta besarkatzeko prest aurkitzen ditugunean.
Sentitzen dugu Probintzia Auzitegiko hiru epaile horien ebazpena iraingarria dela bide-indarkeriaren biktima diren senide guztientzat. Delitugileari gutun librea ematea ere esan nahi du; izan ere, abokatuak lagunduta, droga-mendekotasuna alegatu dezake, eta, horrela, errehabilitazio-programa bati heldu diezaioke. Praktikan, espetxera joan gabe gure kaleetan lasai ibiltzeko askatasuna dakar horrek.
Zorionez, epaile horien baldarkeria pertsonala eta legegileak legea aplikatzeko ezartzen dituen mugak ez dira hain indartsuak gure bizitza normalizatzeko dugun nahia baino, nahiz eta gure semea ez egon bazkarietan, afarietan, haren gela bere objektu pertsonalekin hutsik ikusita.
Ez dugu ezagutzen istripua eragin zuen pertsonarekiko gorrotoa. Zorionez, bestela kalte bikoitza egingo ligukeelako, gure semea hiltzeagatik eta harekiko mendekotasuna sortzen duen sentimendu kaltegarri bat izateagatik, norbait gorrotatzen duzunean honek denbora asko hartzen baitu gure pentsamenduan. Ez litzateke bidezkoa izango pertsona horri segundo bat eskaintzea.
Epaiketaren ebazpena Gabonak baino egun batzuk lehenago iritsi zitzaigun. Ez genuen uste Probintzia Auzitegiko hiru epaile hauek sentsibilitate pixka bat izango zutenik Gabon lasaiak pasatzen uzteko. Haren ordez, lasaitasun hori, Eguberrietako opari gisa, gure semearen hiltzaileari baino ez zioten eman, haren etxean zoriontsu irudikatzen baikenuen. Eskatu nahi dizuet imajina dezazuela nolako mina eragin ziguten eta horrek zer eragin zuen gure dolu-prozesuan (dolu-talde batera joaten jarraitzen dugu, istripua gertatu eta bi urte eta erdira). Hiru epaile horiek gaitasun pertsonalak dituztela pentsatzea bezalakoa litzateke (biktimekiko enpatia, giza hilketa bat zigorrik gabe ez uztea, edanda eta drogatuta dagoela ibilgailu bat hartzen duen zigorgabetasunaren aurka joatea.), eta badirudi gaitasun horiek ez dituztela.
Egindako bidegabekeria publiko egiteko gure borrokaren ondorioz, gure kasua Arartekoari azaldu behar izan diogu, nahiz eta jakin bere eginkizunen artean ez dagoela epai irmoa jaso duten kexak aztertzea. Hala eta guztiz ere, eskerrak eman nahi dizkiogu, neurri batean errepikatzen dugun erantzun azkar eta amultsuagatik:
“Zure min izugarriaz ohartzen naiz, eta nire maitasun eta elkartasunik sakonena jakinarazten dizuet Ararteko gisa. Era berean, ulertzen dut zure kexa eta atsekabea, Bizkaiko Auzitegiak 4 urteko espetxe-zigorra ordezkatu eta gero, hilketaren errudunarentzat mendekotasuna gainditzeko tratamenduagatik. Arartekoa naizen aldetik, kezkaz jarraitu dut kasu guztia, sortutako alarma sozialagatik eta zuek eta euskal gizartearen zati handi batek partekatzen duzuen zigorgabetasun sentsazioagatik “.
Gure esker ona bideko STOP BIDE INDARKERIA elkarteari ere, aterki babesle gisa gure ondoan egon baita beti.
Amaitzeko, Bizkaiko Probintzia Auzitegiak egindako bidegabekeriaren jakitun izan arren, guk aurrera jarraitzen dugu. Horrek guztiak pentsarazten digu Alvaroren amak, haren anaiak eta aitak denbora luzez borrokan daramagun giza kalitatea fruituak ematen ari dela, eta Alvaroren konpainia kendu zigun pertsona horrenaren gainetik dagoela, baita hiru epaile horien gizatasun eta ekitate faltaren gainetik ere.
Gumer eta Cristina.
