Nire seme Zendoak bi grina zituen: motorra eta sukaldaritza. 14 urterekin izan zuen bere lehen motorra. Urte batzuk geroago Leioako Ostalaritza Eskolan egin zituen ikasketak. Maila profesionalean oso balioetsia zen sukaldari gisa, bere seriotasunagatik eta lan onagatik. Motozale gisa ere errespetatua zen bere gidatzeko moduagatik, eta bere ibilgailukideek nahiago zuten buruan irtetea, segurtasuna eta lasaitasuna ematen zielako. 

Txikitatik zen aktiboa eta irribarretsua. Urtebete baino ez zuenean, hizketan hasi zen, eta ez zen isildu. Oso elkarrizketa atsegina zuen, oso alaia eta arduratsua zen.

Neguan ez ziren motorrarekin ateratzen eguraldi txarragatik, euriagatik, haizeagatik, etab. Udaberri eta udazkenean goiz erdian irteten ziren asfaltoa aurreko gaueko ihintzetik lehor zegoela ziurtatzeko. Segurtasuna oso garrantzitsua zen berarentzat.

Igande eguzkitsu eta epel hartan, udaberri hurbila iragartzen ari zela, motoa hartu zuen lagunekin errulu bat emateko. Urteko lehen irteera zen. Eguerdi aldera batzuk elkartu eta bideari ekin zioten. Inoiz ez genuen pentsatu maite dugun pertsona bati ezer larririk gerta dakiokeenik, are gutxiago hil daitekeenik; horregatik, bazkalostean Zendoak istripu bat izan zuela esateko deitu zidatenean, ez nuen ulertzen zergatik esaten zidaten bere etxera joateko, eta ez zuten ospitalerik aipatzen.  Nire semea zaurituta zegoen, larrialdietan egon behar nuen, nire buruan ez zegoen beste aukerarik. Bere balizko heriotzaren pentsamendua blokeatuta zegoen, ez zen existitzen, ezinezkoa zen. Ez, gidari trebea zen, arduratsua, ez zuen motorrarekin tontoa egiten.

Hain albiste latza jasotzen dugunean, ez dugu baliabiderik hura prozesatzeko eta aurre egin ahal izateko, bizitzarako prestatzen gaituztelako, ez heriotzarako. Basapiztia batek barrenak zanpatzen dizkizula sentitzen duzu, eta ezin duzu arnasarik hartu; oihuka hasten zara, hiltzen ari bazina bezala, zeren, neurri batean, zure izatearen zati bat ere hiltzen baita maite duzun pertsona hori desagertzearekin batera. Eta ez dago kontsolamendurik, ezerk ez du laguntzen mina gutxitzen.

Baieztatu zidatenean nire izaerak uko egiten ziona, ez nuen pentsatu ere egiten, mazoa tsunami bat bezalakoa izan zen, dena suntsitzen duen leherketa nuklear baten uhin hedakorra bezalakoa, ametsak, asmoak eta desirak suntsituz. Izugarrizko asaldurak hartzen ninduen istripua gertatu zen lekura joan nahi nuelako, eta inork ez zekien zehatz-mehatz non izan zen. Eta nerbioek eta ezinegonak barru-barrutik marraskatzen ninduten, semea neure begiekin ikusi nahi nuelako, kontatzen zidatena ez nuelako erabat onartzen, ez zen egia hura ikusi arte. Bi egun geroago bakarrik egin ahal izan nuen, beilatokian kristal baten bidez.

Udaberri hurbila iragartzen zuen igande eguzkitsu eta epel hartan, babestu gabeko basozain batek Zendoaren bizitza moztu zuen segundo batean, etxera itzultzean, eta hutsune sakon bat utzi zuen ezarritako urrunaldia ikaragarri, urratzailearen ondorioz. Semea bakarrik hil zen, errepidean botata, inor gabe inguruan, bere lehen bidelaguna iritsi zen arte, eta gero besteak, Ertzaintza, anbulantzia…

Zendoa motorzale askok bizia galdu dute edo lesio larriak izan dituzte, edo anputazioak izan dituzte babestu gabeko errail-babesagatik. Bizitza hautsiak, familia suntsituak SPM biuhinak jartzen edo altueran jartzen euro batzuk gehiago ez gastatzeagatik, eta era berean, babesik gabe utziz gillotinak, zutoinak direnak. Bide indarkeria mota hori ez da aipatzen, baina hor dago, errepide guztietan, nagusietan, bigarren mailako errepideetan eta sortu berrietan.

Elkarte honetan nago berdinen artean sentitzen naizelako, ezbehar batean pertsona maite bat ere galdu duten pertsonen artean, inposatutako absentziarekin bizitzen ikasten. Nor bere oinazearekin, gure larritasunarekin, izate horrekiko gure atsekabearekin edo ez-justiziaren aurreko ezintasunarekin. Baina denok batera anabasa bat eginez, tragedia indibidualean ulertuak eta babestuak sentituz. Hemen nago, halaber, uste dudalako bidezko kausa dela bide-indarkeriaren aurka borrokatzea, zeharka egiten dena barne, errepideak segurtasun-baldintza egokietan ez mantentzeagatik.

Nahiago nuke denbora itzuliko banu zu berriro ikusteko, Zendoa, besarkada bat emateko eta inoiz ez solastatzeko, barre batzuk egiteko honetaz eta besteaz hitz egiten dugun bitartean. Ez nuen uste hainbesteko minik izango nuenik. Beti gure biotzean, gure bihotzean betiko