16 urte baino gehiago igaro dira gure seme Enaitz maiteari bere bizitza modu bortitzean kendu ziotenetik, 17 urte zituen, gazte alaia zen, bizi-bizia, oso aktiboa, naturaren maitalea, bere lagunen lagun handia, beti ahulenei laguntzen, ilusio asko eta etorkizunerako proiektu asko zituen, baina guztiak zapuztuta geratu ziren.

Gure udako oporraldiaz gozatzen ari ginen Errioxako kanpin batean, eta abuztuko gau batean, Enaitz bere lagunekin eta bere bizikleta banaezinarekin alboko herrira joan zen, lagun batzuekin geratu zirelako, horrela udako arratsalde-gau batzuk pasatzen zituzten, nahiz eta egun horretan gainerakoen berdina ez izan, Enaitz bere bizikletan kanpinera itzultzen ari zen gau zorigaiztoko horretan, gidari bat bizikletan zihoala bortizki jo zuen eta bere bizitza laburra kendu zion.

Inoiz ez dugu ahaztuko gau izugarri hura, gure semearen lagun bat, talka ikaragarria ikusi zuena, korrika hasi zen, auto batek Enaitz harrapatu zuela esanez, berria bolbora bezala hedatu zen, tragedia gertatu zen lekura joan ginen korrika, polizia zegoen, gero anbulantzia etorri zen, jende asko zegoen, jakin nahi genuen zer gertatu zen, inork ez zigun ezer esaten, harik eta azkenean Enaitzek talka bortiz bat jasan zuela esan ziguten arte. Bera hila zen, ez dago hitzik sentitzen dena deskribatzeko, hain da oinaze handia, ezen barrutik urratzen baitzaitu, negar egiten duzu, garrasi egiten duzu, ez dizute uzten dagoen lekura hurbiltzen, ez dizute uzten agurtzen! Egun hartan gure bizitzak aldatu ziren, gure semearekin gure zati bat joan zen, hutsune handi bat utzi zigun, bizitza ez zen berriro lehen bezalakoa izan.

Tristurak hartu zuen gure etxea, gure oinazean murgildurik geunden, gure tortura judiziala hasi zenean, largespen askeko auto bat eman zuen epaile baten kudeaketa txarrak (gutxieneko instrukziorik eta ikerketarik egin gabe) behin-behineko largespena eman beharrean, atestatua iritsi zitzaigun atzerapenak (largespen askea eman ondoren) behar adina ikertu ez zuen eta behar adina ikertu ez zuen abokatu baten kudeaketa okerrak. Fiskaltzari jakinaraztea auzia artxibatu egin dela, eta, batez ere, guardia zibileko agenteek egindako atestatu negargarria, zeinetan akats handiak eta larriak baitzeuden aipatutako atestatuaren hiru puntu garrantzitsuenetan, hala nola 1 – Gizabanakoak Enaitz harrapatu zuenean zeraman abiadura, 2 – Inpaktu-puntua eta nola gertatu zen, eta 3 – Pertsona batzuen gaizki egite horrek guztiak bide penaletik prozesu judizial bat ukatzea eragin zuen, horixe nahi genuen, eta, nahiz eta inoiz ez ginen ados egon atestatuarekin, indarrik gabe, ezagutzarik gabe eta saihestu ezinik, bide hori itxi ziguten. Urte eta erdi igaro zen, gertatutakoa onartu nahian ari ginen, gure bizitzak berrosatzen, eta orduan Enaitz harrapatu eta hil zuen gizonak salaketa jarri zigun, gure semearen gorpuak bere ibilgailuari eragin zizkion kalteak kobratu nahi zituelako haren gainera erori zenean.

Jakina, Enaitz izan balitz gertatutakoaren erruduna, gizon horrek erreklamazioa egiteko eskubidea zuen, eta bere gain hartuko genuen, baina ez zen kasua, gizon hori arrosatxoetatik joan zen lehen aipatutako gaizki egite guztiagatik, eta, jakinda, erreklamazio hori egiteko ausardia zuela, ezin genion sinesgarritasunik eman gertatzen ari zenari! Eta berriz ere kolpatu gintuen sistema judizialaren funtzionamenduak. Nola onartu zuen epaitegi batek horrelako salaketa bat tramitera? Zauri batean labana sartu baligute bezala sentitu ginen.

Guri judizio bat ukatu ziguten, gure semeak merezi zuen eta uste dudan judizio hori egiteko eskubidea genuela, eta Enaitz hil zuen gizabanakoari guraso batzuk salatzea ahalbidetzen diote, egin genuena seme bat galtzea izan zela!

Gizon horren salaketa komunikabideetara iritsi zen, eta haietako askotan argitaratu zuten. Zalaparta sozial bat sortu zen, eta, horren ondorioz, pertsona askok babesa eta maitasuna erakutsi ziguten. Peritu batzuek beren burua eskaini zuten gertatutakoaren azterketa tekniko bat egiteko, eta Fiskaltzak ere (gure laguntza bakarra izan zen maila judizialean) gertakariak berreraikitzeko eskatu zion guardia zibileko eliteko taldeari, guztien emaitza. Txostenek ildo beretik jo zuten, hasierako atestatua gaizki eginda zegoen, akats larriak eta handiak zituen, eta azkenean gure susmo guztiak baieztatu ahal izan genituen; gaur egun, pertsona hori Horri gehitu behar diogu geroago jakin genuela berrerorlea zela eta ez zela lehen aldia errepidean tragedia bat eragiten zuena.

Ebidentzia horren ondoren, justiziak gaizki egin zuela egiaztatzen zuten datu eta txosten ofizialekin, hainbat erakundetara jo genuen, eta irregulartasunen bat onartzen bazuten ere, largespen askearen autoari heltzen zioten. Epaile bat gaizki egiteagatik guk ordaindu behar al dugu? A zer bidegabekeria handia!! Azkenean Estrasburgora jo genuen, eta urtebete baino gehiago itxaron ondoren, herri honetan bide guztiak agortu ez genituela esanez erantzun ziguten, baina gehienekoa zen. Konstituzionala eta bi aldiz egin genuen. Ez dizute azalpen gehiagorik ematen, eta lerro batzuetan karpeta-hotsa ematen diote lehen deskribatutakoa bezalako tragedia basatiari.

Zoritxarrez, badakigu zer den pertsona maite batek modu bortitzean kentzen dizun norbaiten biktima izatea, baina, gainera, pertsona batzuek beren jokabide arduragabeekin eragiten duten kalte handi horren zati bat konpontzeko betebeharra duena justizia da, eta hori egiten ez duenean (zorionez, denak ez dira berdinak, oso profesional onak daudelako), biktima bikoitzak egiten gaituzte.

Gure esperientzia tristeak bide indarkeriaren biktimekin enpatia handiagoa izateko balio izan digu, ez dugu nahi antzeko tragediarik berriro errepikatzea, baina, zoritxarrez, haien familiak babesgabe ez sentitzea gertatzen bada, hori izan da gure helburua urte askoan, eta hala izaten jarraituko du Stop Bide Indarkeriaren elkarte berri honetan, haien alde borrokatzea da eta izango da, gure familiak izan ez zuen laguntza, babesa eta aholkularitza falta ez izatea.

Badakit gizakia ez dela perfektua, guztiok ditugu gure bertuteak eta akatsak, nahiz eta beste batzuen bizitza bezalako gai garrantzitsuei buruz erabakitzeko ahalmena duten pertsonek beren lana ahalik eta ondoen egiteko betebeharra duten, eta, oker daudenean, beren akatsak onartzen eta zuzentzen jakin beharko lukete. Inork ez du ongiaren eta gaizkiaren gainetik sentitu behar.

Enaitz maitea, faltan botatzen zaitugu! Oso gogorra da aurrera jarraitzea zu gabe! Maite zaitugu, maite zaitugu eta beti maiteko zaitugu! Eta indar minimo bat dudan bitartean, egin zen bidegabekeria handiaren alde borrokatzen jarraituko dut.

Rosa María Trinidad

Enaitzen Ama